کار عجیب در سازمان ملل

شهید رجایی اولین رئیس جمهور ایرانی بود که 26 مهر سال 1359 در راس یک هیات ایرانی عازم نیویورک شد. حضور او در سازمان ملل مقارن با تجاوز عراق به خاک کشورمان بود. وی از این فرصت استفاده کرد تا ظلمی را که سال ها از جانب رژیم پهلوی به ملت ایران روا شده بود به گوش جهانیان برساند.

رجایی دربرابر دیدگان مجامع بین المللی و هزاران دوربین و تصویربردار کفش خود را از پا در آورد و پای شکنجه شده خود را روی میز گذاشت تا آثار شکنجه رژیم پهلوی را در معرض عموم قرار دهد. او جمله خود را با آیه  «لا یحب‌الله الجهر بالسوء من‌القول الا من ظلم»، خداوند دوست ندارد کسی سخن درشت را فریاد بکشد مگر وقتی که مورد ستم قرار گرفته باشد، آغاز کرد و این گونه ادامه داد: ما در شرایطی به اینجا آمده‌ایم که کشورمان در میان آتش جنگ برافروخته از سوی دولت بعث و نامردمی عراق می‌سوزد؛ من دیروز مستقیما از جبهه جنگ عازم اینجا شدم و کشته‌ها و مجروحینی را که دیدن آنان دل هر انسانی، هر چند کم احساس را به درد می‌آورد، به چشم خود نظاره کردم.

پی نوشت خودم :

رجایی درد ملت رو با خودش به سازمان ملل برد ، ظریف چه چیزی رو با خودش برده بود؟